«Αντιμετωπίζουμε το μεγάλο μυστήριο του Χρόνου, αλλά αν δεν το λύσουμε δεν θα καταλάβουμε καν τί είναι ή Λογική και -πολύ περισσότερο- η Φυσική».
C.F. von Weizsacker
Αύτη η θέση ενός από την ανεπανάληπτη γενιά των μεγάλων φυσικών που διαμόρφωσαν τη σύγχρονη Φυσική φαίνεται ακόμη πιο επίκαιρη σήμερα όπου οι απόψεις για τον Χρόνο (τον Χώρο και τον «Χωροχρόνο») έχουν κλιμακωθεί σε μια αλλοπρόσαλλη ποικιλία: από μυστήρια «χωροχρονικά άτομα», σε «διαφορική πολλαπλότητα», έως το «δεν υπάρχει Χρόνος».
Όμως άραγε μπορεί κανείς να αντιληφθεί φυσικά -έκτος από τη διαχείριση του μαθηματικού συμβολισμού- εκφράσεις όπως «καμπύλωση χωροχρόνου», «διαστολή Χώρου», «αρχή του Χρόνου»; «Καμπύλωση» και «διαστολή» δεν είναι ιδιότητες που για να εφαρμοστούν προϋποθέτουν «κάτι» ύποστασιοποιημένο; Δεν είναι αυτοαναφορικά γνωρίσματα;
Ακόμη χειρότερα, αυτή ή «αρχή του Χρόνου» δεν φαντάζεται τον Χρόνο σαν «κάτι» δημιουργημένο με αρχή; Και δεν συγγενεύει αυτή ή «αρχή» - έννοια επίσης χρονική, με μια λειτουργία του μυθικού, νευτώνειου ή και παλαιότερου, κοσμικού εκκρεμούς; Μήπως, εν τέλει, επιτρέπεται δειλά να υποψιαστούμε πώς ο βασιλιάς είναι γυμνός;
Στη μελέτη αύτη θα υποστηριχθεί πως ο Χρόνος δεν είναι «κάτι», πως αυτή ή τόσο χρήσιμη υπολογιστικά «διαφορική πολλαπλότητα» υπάρχει μόνον ως μια νοητή, ανθρώπινη κατασκευή - ότι, δηλαδή, ό Χρόνος είναι μια αίσθηση και μια έννοια, «ο Χρόνος του ¶νθρωπου».
Θα προσπαθήσουμε να αποποιηθούμε τη βαρειά νευτώνεια κληρονομιά του Χώρου και του Χρόνου ως sensorium Dei - ως τη σκηνή όπου ένας Δημιουργός εγκατέστησε τον Κόσμο, εφοδιασμένη με ένα κοσμικό ρολόι που άρχισε να χτυπά από τη στιγμή της δημιουργίας. Δεινή πράγματι ή δυσκολία της νόησης να συλλάβει κάτι που δεν έχει «αρχή»! - και όμως έχει φτάσει μέχρι εμάς ό απόηχος της ηρακλείτειας σκέψης για έναν Κόσμο «πού ήταν, είναι και θα είναι πυρ αείζωον...»
Με τη θέση μου πως ό Χρόνος είναι αίσθηση και έννοια έρχομαι μόνο να αναστήσω παλιές ιδέες μετεωρικών διανοητών, όπως ό Αριστοτέλης και ο Leibniz - ιδέες πού κάπως σκεπάστηκαν από τον δικαιολογημένο άλλα βιαστικό ενθουσιασμό για το νέο και αποτελεσματικό. Νομίζω, λοιπόν, πώς τις τρεις περίπου τελευταίες δεκαετίες ή εμφάνιση και ραγδαία πρόοδος μιας πολύ γενικής κατεύθυνσης στη Φυσική και Βιολογία -μη γραμμικά δυναμικά συστήματα, πολυπλοκότητα, ανάδυση, συμμετρία και θραύσεις της, κ.λπ., μαζί με την εκρηκτική ανάπτυξη τής Νευρολογίας- επιτρέπουν να υπερασπιστούμε αποφασιστικά, από άλλη σκοπιά, εκείνες τις παλιές ιδέες.
Είδος:
Βιβλίο
ISBN:
978-960-446-151-6
Έτος έκδοσης:
2012
Πρώτη έκδοση:
2012
Δέσιμο:
Μαλακό εξώφυλλο
Διαστάσεις:
15 χ 23
Σελίδες:
256
Βάρος:
380 γρ.
Ο Nίκος Tαμπάκης είναι Διπλ. Mηχ. EMΠ και Δρ. Φιλοσοφίας. Eίναι μέλος της Ελληνικής Φιλοσοφικής Eταιρείας και της New York Academy of Sciences. Δημοσιεύσεις κυρίως στη θεμελίωση της Kβαντικής Θεωρίας και της φιλοσοφίας των επιστημών.
Bιβλία του:
Aπό την Ποίηση στη Λογική (Γκοβόστης, 1998)
Aπό τη Φυσική στη Mεταφυσική (4η έκδοση, Δαίδαλος-Zαχαρόπουλος, 2003)
Tο Όνειρο του Σωκράτη (Γκοβόστης, 2003)
Επιλέξτε νομό για να δείτε τα μεταφορικά του προϊόντος:
* Για πιο ακριβή αποτελέσματα προσθέστε όλα τα προϊόντα στο καλάθι σας και υπολογίστε τα μεταφορικά στην ολοκλήρωση της παραγγελίας. Οι δυσπρόσιτες περιοχές επιβαρύνονται με 2.5€
Η πληθωριστική θεωρία είναι δημιούργημα της σύγχρονης επιστήμης, που προήλθε από τη σύνθεση πολλών ιδεών, της Φυσικής των Σωματιδίων, αλλά και της Κοσμολογίας,...
Τι να πούμε όμως για την εποχή του Γκόγια που κάτω από τα συνοφριώμενα βλέμματα της Ιεράς Εξέτασης και μέσα σ' ένα ασήμαντο κοινωνικό και καλλιτεχνικό...
Σήμερα οι διεθνείς σχέσεις διαμορφώνονται από κρατικούς, παρακρατικούς ή ιδιωτικούς φορείς, που παίζουν την ελπίδα στο παγκόσμιο χρηματιστήριο, εκεί όπου...
0
Ο Nίκος Tαμπάκης είναι Διπλ. Mηχ. EMΠ και Δρ. Φιλοσοφίας.
Αγορά
