Πρέπει να το δηλώσω εξαρχής: βρίσκω τα ποιήματα του Μανόλη Αναγνωστάκη εξαιρετικά δύσκολα. Δυσνόητα, με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Όχι δυσνόητα, όπως τα ποιήματα των υπερρεαλιστών, όπου το παιχνίδι των ήχων των σημαινόντων προκαλεί ασύλληπτους από τη λογική συνδυασμούς των σημαινόμενων και ο αναγνώστης πρέπει να αφεθεί στο παιχνίδι αυτό και να μην επιχειρεί να εξηγήσει το καθετί. Όχι δυσνόητα με τον τρόπο των ποιημάτων του Σεφέρη (ενός ποιητή που η επίδρασή του στον Αναγνωστάκη είναι εμφανής), όπου η ελλειπτικότητα και η πυκνότητα έκφρασης προβληματίζουν τον αναγνώστη για το νόημα κάποιων στίχων. Ο Αναγνωστάκης παρουσιάζει μια δυσκολία κατανόησης, η οποία είναι καθαρά ίδιον της δικής του ποίησης. Εάν θα προσπαθούσα να περιγράψω τι είδους δυσκολία είναι αυτή, θα έλεγα πως είναι αποτέλεσμα του ότι γράφει σα να απευθύνει τα ποιήματα του σε κάποιον ο οποίος γνωρίζει τα συμβάντα της ζωής του επακριβώς, οπότε οι στίχοι που αναφέρονται σε άγνωστα για έναν τρίτο, αλλά γνωστά στο συγκεκριμένο αναγνώστη του γεγονότα, είναι κατανοητοί μόνο στον τελευταίο. Είναι μια ποίηση εσωτερική, με την έννοια πως είναι γραμμένη για ένα κύκλο φίλων-αναγνωστών. Το είδος της συγκεκριμένης αυτής δυσκολίας θα γίνει περισσότερο απτό, όταν θα συζητήσω το ποίημα του «¶ρχισε μια σιγανή βροχή» παρακάτω.
Επιλέξτε νομό για να δείτε τα μεταφορικά του προϊόντος:
* Για πιο ακριβή αποτελέσματα προσθέστε όλα τα προϊόντα στο καλάθι σας και υπολογίστε τα μεταφορικά στην ολοκλήρωση της παραγγελίας. Οι δυσπρόσιτες περιοχές επιβαρύνονται με 2.5€
Το άρθρο ξεκινά από την αφετηρία ότι το πεζογραφικό έργο του Μέσκου μπορεί και πρέπει να αντιμετωπιστεί ως αυτόνομο από το ποιητικό του, στο πλαίσιο βέβαια...
Τον θείο μου τον Λουκά, αδερφό της μάνας μου, τον λέγαμε Λομπίτο. Το Λομπίτο είναι ένα λιμάνι στην Αγκόλα και ο Λουκάς έζησε εκεί πολλά χρόνια κάνοντας...
0
Αγορά
