Ίσως η πιο σημαντική προσφορά της Νένης Ευθυμιάδη είναι η αναγνώριση της ματαιότητας της γραφής εκείνης που αποποιείται την καταγγελτική της ιδιότητα, και γίνεται μη-γραφή ή αντιγραφή. Η Νένη γράφει για να δείξει τη μεγαλειώδη πλάνη του γραπτού λόγου
- σχεδιάζει σημεία, χαράζει συλλαβές, γνωρίζοντας ότι στον προτελευταίο σταθμό θα πετάξει τα χαρτιά στη λίμνη, ενώ στον τελευταίο θα σωπάσει. Και τότε το παράδοξο που λέγεται γραφή, ο απαγορευμένος καρπός του πνεύματος θα θριαμβεύσει.