Τα δύο σταυροαναστάσιμα μέρη του ποιήματος (XX Eadem sed aliter και XXI Κανδηλάπτης), καρπός μεγαλοβδομαδιάτικος του 1989, με τα οποία αρχίζει την τελευταία συλλογή του, το Κρούσμα,2 ο ποιητής Δημήτρης Κοσμόπουλος, αποτελούν προανάκρουσμα (κρούσμα δηλαδή προοιμιακό) του διφυούς ορθόδοξου πνεύματος, του σωτηριώδους εκείνου διπόλου της Σταύρωσης και της Ανάστασης, πέριξ του οποίου πρέπει να αναστρέφεται η ζωή του πάσχοντος ανθρώπου. Ταυτόχρονα, το περιεχόμενο των ίδιων υμνητικών συνθέσεων αποτελεί και το κέντρο της όλης συλλογής, το ηθικό δίδαγμά της, ότι η σταύρωση, ως αποτέλεσμα πάθους και ως μορφή έσχατης ταπείνωσης, οδηγεί στην ανάσταση. Αυτή, πάλι, κατ‘ αμφίδρομο φορά προϋποθέτει πεπτωκότα (υπό τις ποικίλες περιπτώσεις της πτώσης) άνθρωπο.