Ο ποιητικός λόγος, στην προσπάθειά του να συλλάβει το ʼγνωστο, επεδίωκε ανέκαθεν τη νοηματοδότηση του κόσμου με τρόπους που υπερβαίνουν τη λογικής τάξης ερμηνεία των φαινομένων του. Αποτολμώντας τη χρήση μιας γλώσσας που στοχάζεται τον εαυτό της, τα εκάστοτε ποιητικά δημιουργήματα συνιστούν τεκμήρια μιας προσπάθειας που ανανεώνεται συνεχώς. Κινούμενη στο κλίμα αυτό, η ανάλυση που επιχειρείται στο κείμενο, παρακολουθεί το Σωσία Αγαλμάτων του Γιώργου Γεωργούση να θέτει σε επικοινωνία μεταξύ τους δύο επάλληλα πεδία – το γήινο με το μυθικό. Με το σωσία ποιητή ως ενδιάμεσο τα πεδία αυτά ορίζουν τη διαδρομή του τελευταίου . Η διαδρομή αυτή ορίζεται από την ποιητική εικόνα στην ενορατική της λειτουργία με την οποία αισθητοποιούνται ευρηματικά μορφές του ορατού. Προϋποθέτει επιπλέον, την υβριδική ταυτότητα του ποιητικού υποκειμένου με την οποία αυτό περιπλανάται στο χώρο των μύθων για να μπορέσει από εκεί να αντικρίσει το θείο.