Τελικά μέσα απ’ όλη αυτή την αλλεπάλληλη αλλαγή των σκηνικών ο ποιητής μάς αποκαλύπτει ένα κόσμο εύθραυστο, ευμετάβλητο, ευάλωτο στους νόμους της ζούγκλας («Η Ραψωδία του αίλουρου») που γίνονται νόμοι της Αγοράς («Απειρωτάν»). Ένα κόσμο όπου η μεταφυσική δορά άλλοτε σκεπάζει στοργικά το ματωμένο πρόσωπο της Ιστορίας («Θεόδωρος Αγγελοδούκας») κι άλλοτε το χαράζει οδυνηρά («Πέρα από Κείνα τα Βουνά…»).
Ένα κόσμο απρόβλεπτο γιατί πίσω από την εύλογη ανάγκη του ορθολογισμού ελλοχεύει πάντα ο σκοτεινός κόσμος των ενστίκτων, απρόβλεπτος, θηριώδης, έτοιμος ν’ αποκαλύψει την αποτρόπαια μορφή του. Κι όσο κανείς κι αν τον αγνοεί ή θέλει να τον αγνοεί, υπάρχει πάντα πίσω από τη σαγηνευτική ομορφιά της φύσης σαν ένας εφιάλτης που καραδοκεί όχι με την σκληρή -ωστόσο ισορροπημένη- νομοτέλεια του φυσικού χώρου όπου κυριαρχεί ο αγώνας για την επιβίωση, αλλά πέρα από αυτήν, με τη δυνατότητα της καταπάτησης κάθε νομοτέλειας, δηλαδή με τη δυνατότητα της ύβρης. Ίσως γι’ αυτό επιλέγει ο Γιάννης Δάλλας τον τρόπο του «Φυσιολόγου» («Νερά του Νότου») και το σκηνικό της γενέθλιας γης για να μιλήσει για την πρόσφατη και σύγχρονη τραγωδία της πολιτικής σκηνής, όπου ανιχνεύει την υπέρβαση οποιουδήποτε μέτρου, δηλαδή τις προϋποθέσεις της ύβρης.
Ίσως γι’ αυτό μέσα σ’ αυτόν τον ευάλωτο κόσμο, όπου όλα ζυγίζονται με λεπτές ισορροπίες, ο ποιητής ενισχύει το ποιητικό του ρίζωμα συνδιαλεγόμενος με τον Διονύσιο Σολωμό («Κορυφώ») και τους άλλους ποιητές («Οι Πεθαμένοι Ποιητές») άλλοτε μαζί κι άλλοτε χωρίς τον «ανάδελφο αναγνώστη», προτιμώντας να είναι «σαν ένας κόκκος σταριού στα δόντια της μυλόπετρας», «σίτος θεού» που σπουδάζει «αλεσθήναι δεινότατα… « ώστε να ξαναφυτρώσει «μακριά απ’ τις σαρκοβόρες αγορές και απ’ τ’ άσπονδα / πολίτ-μπιρώ του κόσμου»