Ο «ψυχικός παράγοντας», λοιπόν, όπως παρουσιάζεται στην ελληνική σκέψη και εκφράζεται με την ελληνική γλώσσα, έχει τις δυνατότητες να ανταποκρίνεται στις «πρώτες έννοιες» και να «σηκώνει ολόκληρο το βάρος του πολιτισμού» και, ιδίως σε δύσκολες περιόδους, όταν η ελληνική σκέψη «συμπιέζεται […] από το βάρος ενός ολόκληρου, ξένου προς τη φύση της, πολιτισμού» [1]. Με άλλα λόγια η έμφαση, που δίνει ο Ελύτης στη σημασία του «ψυχικού παράγοντα», αποτελεί το μέτρο της αντίθεσής του προς τη Δύση, όπου η σημασία πέφτει στη λογική.