Επομένως «παράδοση» δεν είναι ό,τι απλώς κληροδοτείται αλλά τα «ζωντανά» στοιχεία του παρελθόντος που βρίσκονται σε διαλεκτική σχέση με το παρόν. Γι’ αυτό η αναδημιουργία της δεν περιορίζεται μό-νον στην αίσθηση του παρελθόντος, αλλά και στη δυνατότητα όσων επι-τελούν αυτή την αναδημιουργία να αντιλαμβάνονται το δικό τους πα-ρόν. Και στην περίπτωση του Ελύτη η διαρκής αναμέτρηση με την ελλη-νικότητα και την παράδοση συνάπτεται με τη βεβαιότητά του για τον «υπερβατικό» χαρακτήρα της ποίησης και ειδικότερα με τη βεβαιότητά του για τον «διαχρονικό» χαρακτήρα της γλώσσας», όπου τα «αντικεί-μενα δεν άλλαξαν ιδιοκτήτη εδώ και χιλιάδες χρόνια». Αλλά το ζήτημα της γλώσσας ως φορέα της παράδοσης και ως ζώντα οργανισμό με τις ανάλογες μεταμορφώσεις είναι ένα άλλο, επίσης καίριο θέμα, στην ποίηση και την ποιητική του Ελύτη.