Ο Γιώργος Σεφέρης και ο Οδυσσέας Ελύτης παρουσιάζουν εκπληκτικές ομοιότητες, αλλά και εντυπωσιακές διαφορές. Υπήρξαν και οι δυο ποιητές του μέτρου, του απέριττου λόγου στην απόλυτη συμπύκνωσή του. Έσκυψαν με αγάπη στη γλώσσα του λαού και άντλησαν πραγματικό θησαυρό από το στόμα των απλών ανθρώπων της υπαίθρου, ανανεώνοντας έτσι την ποιητική γλώσσα. Ο άκρατος σε ορισμένες περιπτώσεις λυρισμός του Ελύτη τον οδήγησε στο παιχνίδι με τους νεολογισμούς που ξεπηδούσαν μέσα από εξίσου τολμηρές εικόνες της εξαϋλωμένης ομορφιάς. Ο φιλοσοφικός στοχασμός του Σεφέρη διαμορφώθηκε χωρίς να έχει ανάγκη το στήριγμα της λεξιπλασίας. Ο λυρικός Σεφέρης προτιμά τις εικόνες-αστραπές και ο φιλόσοφος Ελύτης τον κρυστάλλινο λόγο που θυμίζει το γάργαρο νερό της πηγής. Και οι δυο αγωνίστηκαν για την καλλιέργεια του νεοελληνικού λόγου που τον σμίλεψαν με τέχνη περισσή, εκφράζοντας παράλληλα τον φόβο τους για τη φθορά της γλώσσας. Η αγωνία τους για το μέλλον της ελληνικής γλώσσας, με πρώτο μεγάλο Διδάχο τον Νίκο Καζαντζάκη, πρέπει να μας προβληματίσει. Οι λιγότερο ομιλούμενες και διδασκόμενες γλώσσες στην Ενωμένη Ευρώπη κινδυνεύουν να περιθωριοποιηθούν ακόμα περισσότερο. Κάθε πολίτης, ιδιαίτερα οι πνευματικοί άνθρωποι, πρέπει να βρίσκεται σε εγρήγορση, αν θέλει να διατηρήσει τη γλώσσα και τον πολιτισμό του, στην ουσία την ταυτότητά του.