Σύμφωνα με την παραπάνω υπόθεση, σημείο εκκίνησης για τον Ελύτη δεν ήταν ο Φρόιντ και η γλώσσα του ασυνείδητου, αλλά το ίδιο το ασυνείδητο της ανθρώπινης γλώσσας. Έτσι, ο ποιητής καλείται να απαλλάξει τη μητρική του γλώσσα από την «σκουριά της κοινοτοπίας» και να αποκαλύψει τα ίχνη της λησμονημένης εδεμικής λαλιάς, προκειμένου να αποκαταστήσει την κατεστραμμένη, αμφίδρομη επικοινωνία του γλωσσικού είναι του ανθρώπου με το γλωσσικό είναι της κτίσης και των πραγμάτων. «Όλη η φύση είναι εμποτισμένη με μιαν ανώνυμη, αμίλητη γλώσσα, υπόλειμμα του δημιουργικού λόγου του Θεού, το οποίο διασώζεται εντός του ανθρώπου», σημειώνει ο Βάλτερ Μπένγιαμιν. Συνακόλουθα, ο ποιητής εντέλλεται να αφουγκραστεί τη μαγική αλφάβητο, τις συλλαβές της ύλης, και να ανακτήσει το πρωτογενές χάρισμα του ανθρώπου: τη γνώση να ονομάζει. «Tο φαινόμενο της γλώσσας», γράφει ο Ελύτης, «δεν είναι διόλου άθροισμα μερικών λέξεων - συμβόλων πραγμάτων αλλά μια ηθική δύναμη που η ανθρώπινη διάνοια κινητοποιεί, ωσάν να προϋπάρχει από τα πράγματα, για να τα δημιουργήσει ίσα-ίσα, και μόνον έτσι αυτά θα υπάρξουν»