Το 1960, λίγους μήνες μετά την έκδοση του μνημειώδους για τη νεότερη ποίησή μας έργου με τον τίτλο ʼξιον εστί, κυκλοφόρησε μία ακόμη συλλογή που ο Οδυσσέας Ελύτης ετοίμαζε παράλληλα από το 1955. Στη συλλογή αυτή (κάποια ποιήματα είχαν ήδη δημοσιευτεί στη «Διαγώνιο») που έλαβε τη χαρακτηριστική σήμανση «Έξι και μία τύψεις για τον ουρανό», ο κορυφαίος ποιητής συνόψιζε, μέσα σε επτά ποιήματα, ολόκληρη την περιπέτεια των μορφικών αλλά και των ουσιαστικών εμπνεύσεων που καθόρισαν τη δημιουργία του. Ήταν η κατάλληλη, η ορισμένη ώρα και συνάμα ο ενδεδειγμένος τρόπος για να μιλήσει ο ποιητής με τη λιτή μα και τόσο στιβαρή λυρική δύναμη που μόνο αυτός διέθετε στη γενιά του, ώστε να ξεδιπλώσει μπροστά μας, χωρίς ίχνος θεματογραφικής ή διανοητικής σκοπιμότητας, μονάχα με εικόνες- σύμβολα, το απέραντο πεδίο των πολεμικών και των μεταπολεμικών καταστροφών που οδήγησαν στο κοσμολογικό αδιέξοδο του καιρού μας. Το αδιέξοδο που έθετε εν τέλει το μείζον ερώτημα: υπάρχει κάποιο νόημα ακόμη στον κόσμο;