Ο Ελύτης στο Μονόγραμμα προσπάθησε να εναρμονίσει ποιητικά γνωρίσματα νεωτερικού ρυθμού (που δίνουν και τον κύριο ποσοτικά τόνο στη σύνθεση) με ποιητικά γνωρίσματα παραδοσιακού ρυθμού. Η συνύπαρξη και ενοποίηση στο δυναμικό πλαίσιο μιας ρυθμικής αντίστιξης διαφορετικών ποιητικών οντοτήτων καθρεφτίζει σε φιλοσοφικό επίπεδο τη συμφιλίωση της ποιητικής φωνής με το αναπόδραστο του θανάτου, την ελπιδοφόρο αποδοχή μιας ζωής δικαιωμένης από το ερωτικό βίωμα, την επίγνωση μιας φωτεινής υπαρξιακής πορείας που κάποτε όμως θα τελειώσει, έχοντας όμως αντλήσει την ηρεμία της μεταφυσικής βεβαιότητας από την εναλλαγή φωτός και σκοταδιού, έρωτα και θανάτου, στιγμών ανάτασης και στιγμών κατάπτωσης, και όχι από την απλοϊκή αποδοχή του ελληνικού τοπίου – γεωφυσικού και πολιτισμικού – σαν πηγής αφελούς αισιοδοξίας. Το αρχιτεκτονικό σχέδιο της ποιητικής σύνθεσης συγκροτήθηκε από χρήσεις του αριθμού «επτά»(7). Ο Ελύτης υιοθέτησε την πυθαγόρειας – αριθμοσοφικής προέλευσης σημασία του συγκεκριμένου αριθμού ( = αρμονία – δύναμη – υγεία – ισορροπία), την οποία και αξιοποίησε ως δομικό και νοηματικό άξονα της συγκεκριμένης ποιητικής του κατάθεσης.