Διατηρώντας την υψηλή λυρική του ενέργεια και υπακούοντας σε όλες τις αρχές και τα αξιώματα που ο ίδιος θέσπισε-τηρώντας με ευλάβεια την γεωμέτρηση στη δομή, την υπέρβαση στο ιδεολογικό επίπεδο, την θεωρία των αναλογιών στην ποικιλία της εκφραστικής του, στις προβολές της φύσης , στις πλάγιες περιγραφές, την αντίληψη για μια ερωτική σύλληψη του κόσμου στο κέντρο βάρους του θεματικού πυρήνα, την προβολή αξιών, όπως η αθωότητα ,η ακριβής στιγμή ή ο παράδεισος, στο κέντρο της προσωπικής του σημειολογίας, -ο Ελύτης στο Μονόγραμμα επιτυγχάνει να αναπαρθενεύσει ένα φθαρμένο από την πολλαπλή χρήση είδος, αυτό της ερωτικής λυρικής ποίησης.

Κι ενώ δίνει ένα φαινομενικά καταιγιστικό εξομολογητικό τόνο σ’ αυτόν τον μεγάλο λυρικό μονόλογο καταφέρνει να δημιουργεί στον 20ο αιώνα- μιαν «αρχετυπική» αποτύπωση του θέματος, καταφέρνει να απομακρύνεται απ’ την έννοια της προσωπικής περίπτωσης, και να στοχεύει καθαρά στον πυρήνα της ερωτικής ιδέας.