ΣΥΛΛΟΓΙΖΟΜΑΙ ΤΗΝ ΑΙΓΙΝΑ - ΤΟ ΣΠΙΤΙ, ΤΟΝ ΗΛΙΟ, την μπλάβα θάλασσα και λέω τι τέρας πρέπει να ’ναι ο άνθρωπος, τι άπληστο θηρίο η ψυχή για ν’ αφήνει τέτοια ανεκτίμητα αγαθά και να περιπλανιέται μακριά, μέσα στη βροχή και την ομίχλη. Γιατί; Κανένας δεν ξέρει• μα είναι θαρρώ ο μόνος δρόμος για να προχωράει ο κακομοίρης αυτός Σκούληκας στη γης…» (2/7/39). Όταν ο Καζαντζάκης έστελνε το γράμμα αυτό από το Λονδίνο στον πατέρα μου Γιάννη Αγγελάκη, εγώ ήμουνα πέντε μηνών (με βάφτισε ένα χρόνο μετά, τη μέρα που βυθίστηκε το ΕΛΛΗ, 15 Αυγούστου ’40) και είχα ήδη προσβληθεί από την αρρώστια που θα με σημάδευε όλη μου τη ζωή. Γι’ αυτό παρακάτω, στο ίδιο γράμμα, ο Νίκος Καζαντζάκης γράφει: «Ελπίζω πια η Νίκη (σκόπευε φαίνεται να με βγάλει Νίκη) να ’ναι εντελώς καλά και ν’ αρχίσει να ψελλίζει τα πρώτα λόγια που τρελαίνουν τους ανθρώπους».