ΜΕΤΑ ΤΟ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΟ ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΚΟ πρωτόλειο Όφις και κρίνο, ο Νίκος Καζαντζάκης γράφει στο Παρίσι το 1908 το δεύτερο μυθιστόρημα του, Σπασμένες ψυχές, και, υπογράφοντάς το με το ψευδώνυμο Πέτρος Ψηλορείτης, το δίνει για δημοσίευση σε συνέχειες στο περιοδικό Ο Νουμάς την περίοδο 1909-1910. Πρώτο μέρος μιας τριλογίας που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, το μυθιστόρημα αυτό, το οποίο εκτυλίσσεται σε ένα παρακμιακό Παρίσι των αρχών του 20ού αιώνα και, από πλευράς γραφής, εντάσσεται στο ρεύμα του αισθητισμού, τυπώθηκε σε αυτοτελή τόμο μόλις το 2007 και παραμένει ουσιαστικά άγνωστο στο ευρύ κοινό. Ταυτόχρονα, ο ίδιος ο Καζαντζάκης δεν επεδίωξε ποτέ την ανατύπωσή του και απέφευγε ακόμη και να το μνημονεύει, ενώ και οι μελετητές, στη συντριπτική πλειοψηφία τους, το αγνοούν ή το υποτιμούν. Η ανακοίνωση θα αποπειραθεί να εστιάσει στη σημασία αυτής της «παράλειψης», να συνοψίσει τις κριτικές στάσεις των ελάχιστων που ασχολήθηκαν με το μυθιστόρημα, να διερευνήσει τους λόγους του αποκλεισμού του συγκεκριμένου έργου από τον λογοτεχνικό κανόνα και να προτείνει μιαν επανεκτίμησή του, αφού η ιστορία ενός δημιουργού περνάει και μέσα από τα ήσσονα και παραγνωρισμένα έργα του.