Ο Γιώργος Βέης, με τη διπλή ιδιότητα του «ιδανικού εραστή των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων», για να θυμηθούμε και τον Νίκο Καββαδία (εκατό χρόνια από τη γέννησή του και τριάντα πέντε από το θάνατό του), και με την ιδιότητα του διπλωμάτη στα εξωτικά εκείνα μέρη –Κίνα, Ινδονησία, Ιαπωνία, Ταϊλάνδη και όχι μόνο– ο Βέης λοιπόν, μπήκε στην ουσία των τόπων και, χωρίς να ξεχνάει τη διδαχή του Βούδα: άνθρωπος που εγκαταλείπει το σπίτι του και παίρνει τους δρόμους οφείλει να αποφεύγει τα δύο άκρα, δηλαδή την ικανοποίηση των επιθυμιών και την αυτοτιμωρία, δεν απέκλεισε τίποτα, ξεκίνησε όμως, ενστικτωδώς (;) από τη συμβουλή του Καβάφη. Μυρωδικά. Αυτή είναι μεγάλη αίσθηση που του κάνει εντύπωση.