Σε αυτό το πρώτο του πεζογράφημα ο Μαργαρίτης Σαμαράς θα έλεγα πως κινήθηκε μέσα στους κανόνες που δημιούργησαν το Θέατρο του Παραλόγου. Δημιούργησε έναν φανταστικό χωροχρόνο και με πολλή ευφυΐα και σαρκασμό έπλασε μια «μυθολογία» των όντων. Δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει. «υλικά» από την κοσμογονική ώρα της πρωταρχής της ζωής και της έννοιας του χρόνου και με λεπτό ή και γκροτέσκο σαρκασμό έδωσε πτυχές της έμβιας και άβιας διαπλοκής μέσα σε ένα φανταστικό σύμπαν όπου η νοημοσύνη είναι υποτυπώδης και οι ρέουσες και σπαρταριστές καταστάσεις θυμίζουν σύγχρονα προβλήματα και σύγχρονες «τεχνικές» ζωής που τις υλοποιούν σατιρικές καρικατούρες.