Πόσο εύκολο είναι να γράφεις, όταν ζεις και αναπνέεις μέσα στην ποίηση; Ο ρυθμός της σε εμπνέει και σε δεσμεύει. Αρχίζεις να αναρωτιέσαι τι σημαίνουν οι λέξεις για σένα και τι εσύ για τις λέξεις. Η ποίηση γίνεται τότε ο μαγικός χώρος όπου οι λέξεις αυτονομούνται, αποκτούν το δικαίωμα να σηματοδοτούν ακόμη και την απουσία τους. Και όταν η σιγή ανάμεσα στους στίχους ενεργοποιείται, ανάγεται σε καταφύγιο και φιλοξενεί μια υπέρτατη μορφή τέχνης. Στη νέα ποιητική συλλογή της Χαράς Χρηστάρα, όλοι οι συμπαντικοί δρόμοι που ανοίγονται μπροστά μας οδηγούν στην ποίηση. Ο τίτλος Δωρικά, σαφής αναφορά στη δική της γραφή, την προβάλλει, αυστηρή και απέριττη, να διαπερνά την επιφάνεια των πραγμάτων και να φτάνει στα βάθη τού Είναι. Δεν πρόκειται για ποίηση ποιητικής, αλλά για ύμνο στην ποίηση που ακούγεται, όταν πάρουμε την απόφαση –σωστή ή λανθασμένη δεν μπορούμε να γνωρίζουμε στην αρχή– να της επιτρέψουμε να εγκατασταθεί κυρίαρχη μέσα στη ζωή μας. Η ποιήτρια ερωτοτροπεί με τις λέξεις, τις παρακολουθεί ακριβώς την ιερή στιγμή που αγγίζουν τον κόσμο των αισθήσεων και τον μεταπλάθουν. Αρκεί να αρχίσει να γράφει, και η πλάση πανηγυρίζει, έστω στιγμιαία: