Ο Τηλέμαχος Αλαβέρας ενεργοποιεί την παραδοσιακή πεζογραφία την ίδια στιγμή που προσπαθεί να την ανατρέψει. Ενώ αφηγείται, όπως συμβουλεύει ο Αριστοτέλης για την τραγωδία, μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος, αποκαλύπτει συγχρόνως τα μυστήρια της τέχνης του, σχολιάζει τους μηχανισμούς, απονέμει εύσημα, σαν να επρόκειτο για κάποιον τρίτο. Ο χάρτινος αφηγητής γίνεται πρόσωπο του έργου και δραπετεύει από τη φυλακή της σελίδας: ζει, αναπνέει, δημιουργεί, χαράζει πάνω στο πεπρωμένο των ηρώων. Η μυθοπλασία του Αλαβέρα δεν είναι ποτέ αμιγώς ρεαλιστική, βασίζεται στο βλέμμα του αφηγητή, που δίνει τη σκυτάλη στον αναγνώστη, άρα μετακινείται, διατηρώντας τη δημιουργικότητα του προηγούμενου βλέμματος, δικού του ή κάποιου προσώπου.