Και όμως η πεζογραφία του Μηλιώνη αξίζει να μεταφραστεί καλά, ν’ ακούσουν ξένοι αναγνώστες την ιδιόρρυθμη φωνή του, την τόσο πλούσια γλώσσα του. Και ιδού, όπως ανέφερα και πριν, το πρόβλημα. Πώς μπορεί να μεταγλωττιστεί ο ελληνικότατος Μηλιώνης, ακόμα κι απ’ τον καλύτερο μεταφραστή, χωρίς απώλειες; Όπως έχει γράψει ο ίδιος, είναι αδύνατο να χωρίσει κανείς τη «λογοτεχνικότητα» απ’ την «ελληνικότητα» στα έργα του.