Η λογοτεχνία του Χριστόφορου Μηλιώνη πέρα από τα χαρακτηριστικά που της απέδωσε ομόφωνα σχεδόν η κριτική, έχει μια άλλη ιδιότητα που δεν προσέχτηκε και φυσικά δεν μελετήθηκε όσο έπρεπε: την ακροβασία που αναγκάζει τον συγγραφέα να ισορροπεί σε ένα τεντωμένο σκοινί πάνω από ένα χάος. Στο μεταίχμιο δηλαδή, όπου έταξε τον εαυτό του να λειτουργεί ως λογοτέχνης· στην πιο ριψοκίνδυνη ακροβασία του είναι μεταξύ. Το μεταίχμιο στο οποίο κινήθηκε ο συγγραφέας είναι τοπικό, χρονικό, ψυχολογικό, δραματικό. Είναι, προπάντων, και μορφολογικό. Είναι εντυπωσιακός ο διχασμός, η σχιζοφρένεια του δραματικού υποκειμένου που βρίσκεται ανάμεσα σε δύο αντιτιθέμενες καταστάσεις και δοκιμάζει ένα βασανιστικό αίσθημα ιλίγγου: