Διαβάζοντας τις δύο συλλογές του Σωτήρη Σαράκη διαπιστώνεις ότι εκτός από εξωτερική παρήχηση –τα «Σα εκ των σων»– που αναφέραμε έχουμε και εσωτερική συνήχηση, δεδομένου ότι ο ένας από τους τέσσερις κυρίαρχους θεματικούς κέντρωνες της δουλειάς του είναι ο μακρόσυρτος και όχι περιστασιακός διάλογος (ισότιμος σε πολλές των περιπτώσεων) με τους προγενέστερες ομότεχνους, τους γέροντες δάσκαλους «που μας άφησαν ορφανούς», για να μνημονεύσω τη φράση ενός από αυτούς, Μέντορα και δασκάλου του. Θα έβλεπα την ποίηση του Σωτήρη Σαράκη κυρίως και ως προσπάθεια απόσβεσης χρεών-τροφείων, προς αυτούς που γενναία μας έθρεψαν και ψυχοπορευόμαστε σήμερα, με τις όποιες δυνάμεις, αδυναμίες και οφειλές ο καθένας. Ως μια συγκινητική χειρονομία αλληλεγγύης, αφού η τέχνη είναι διαρκής «επιμειξία» ζωντανών/κεκοιμημένων –προς τι οι μεσοτοιχίες;– και μια εκ νέου επαναβεβαίωση ότι «είναι πολλών ανθρώπων παιδιά τα λόγια μας», όπως άλλωστε οι τρόποι, τα φερσίματά μας.