Συνεχίζοντας την περιδιάβασή του στο σολωμικό τοπίο, ο Δάλλας θα σημειώσει πως βρισκόμαστε μπροστά σ’ έναν ποιητή σπερματικό και ταυτοχρόνως ανεπανάληπτο, που θα συσχετίσει την Ευρώπη του Νεύτωνα, του Λάιμπνιτς, του Νταλαμπέρ, του Λαβουαζιέ, του Καντ, του Χέγκελ, του Φίχτε και του Σέλλινγκ με τον 'Ομηρο, τον Αισχύλο, τον Ευριπίδη, τον Βιργίλιο, τον Δάντη, τον Σαίξπηρ, τον Γκαίτε και τον Σίλλερ. Με τέτοιους όρους, και στο πλαίσιο των εθνικών χειραφετήσεων της εποχής του, ο Σολωμός θα είναι σε θέση να υπερβεί, παρά τον στιχουργικό διαμελισμό του, την αντίθεση δημοτικής και καθαρεύουσας, αξιοποιώντας τη μητρική λαλιά χωρίς να χρειαστεί να καταφύγει στα λαϊκότροπα βαρίδια του Βηλαρά και του Χριστόπουλου.