Στο δεύτερο δοκίμιό του με το οποίο θα ασχοληθούμε, γραμμένο σε απόσταση πενήντα πέντε χρόνων από το πρώτο, εν πρώτοις μας δίνεται η εντύπωση ότι η δοκιμιακή νεανική φλόγα του Δάλλα έχει σβήσει οριστικά. Ανάμεσά τους παρεμβάλλεται μια σειρά από μονογραφίες και διατριβές καθώς και μια σειρά από εκδοτικές εργασίες, όπως έχουμε ήδη αναφέρει. Ο αναπτυγμένος φιλολογικός σχολιασμός βεβαίως διατηρείται και σ’ αυτό το ώριμο έργο. Στην ανάγνωση που ακολουθεί, θα επιχειρήσω να ανατρέψω αυτήν την εντύπωση.