Δεξιοτέχνης των διαφορετικών ρόλων ο ποιητής θα βρεθεί εδώ στην πιο δυναμική του στιγμή, καθώς η αγωνία του ποιητικού λόγου να υπάρξει και να παραμείνει δραστικός θα τον οδηγήσει στην κατασκευή προσωπείων. Το προσωπείο, βασική τεχνική της λογοτεχνίας γενικότερα αλλά και της σάτιρας και της ειρωνείας ειδικότερα, άλλοτε δραματικό, άλλοτε αφηγηματικό, άλλοτε μεικτό, θα αναλάβει να αποτυπώσει με τους τρόπους της ελεγείας ή/και της σάτιρας τα τεκταινόμενα της ιστορίας σε συλλογικό επίπεδο, αλλά πάντα με σημείο αναφοράς το προσωπικό βίωμα: έτσι, η ίδρυση «της σχολής του Γένους», του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων στο ποίημα «Ειλητάρια των χαρίτων» (216)· έτσι και το εφιαλτικό κλίμα της Χούντας με τους χρυσοφόρους Μήδους να κατακλύζουν την Ελλάδα «ανάμεσα σ’ αυτή την Παμβώτιδα και τη λίμνη του Μαραθώνα» στο ποίημα «Σημεία και Τέρατα» (217).