Στο σινάφι της κούφιας κολακείας, ο Γιάννης Δάλλας αποτελεί παρέκκλιση με τις επιβλητικές εργασίες του που απαιτούν πολύχρονο κάματο και φιλολογικό σθένος και μεράκι και οπλισμό γερό. Όταν τύχει ν’ ακούσει λόγια όπως «Είσαι ο χαλκέντερος της γενιάς σου!» ακόμη και τώρα προβεβηκώς την ηλικία θα κοκκινίσει και θα πει: «Μην τα λες αυτά, βρε Ηλία!»
Ενώ εσύ που τα λες και βασανίστηκες κοντά τριάντα χρόνια για να συνθέσεις το ένα και μοναδικό σου δοκιμιακό πόνημα Περί ποιήσεως, εσύ που τα λες και ξέρεις τι μαρτύριο τραβάς για δυο-τρεις σελίδες στοχασμού, και για να βγει ένα ποίημα σου τρώει τα σωθικά δουλεύοντάς το εξαντλητικά σε βάθος χρόνου, εσύ έχεις κατά νου τις ογκώδεις καθ’ όλα αξιόπιστες φιλολογικές εργασίες του Δάλλα για τον Κάλβο, το Σολωμό, το Θεοτόκη, τον Καβάφη. Και, βέβαια, τις καταθέσεις του για τους προσφιλείς του αρχαίους λυρικούς – όπου και η διαρκής του όσμωση!