Σ’ όλα αυτά τα ποιήματα, ο Γιάννης Δάλλας ερευνά κι αφουγκράζεται το σχήμα της ενέργειας εντός του, το χρόνο, τη βαρύτητα των πόθων, την ύλη που υπήρξε φλογισμένη, πύρινη, ρευστή «σαν μια μορφή ορυκτή / που έβγαζε σπίθες», ενώ συγχρόνως οι μυθολογικές και ιστορικές αναφορές (όπως ο Αρίων και η Διοτίμα «Στο Φάντασμα του Κόσμου») διαμορφώνουν ένα ευρύτατο πεδίο συνειρμών που αντλούν από τη συλλογική μνήμη. Ο ποιητής βυθίζεται εντός του και επιστρέφει πάλι στον κόσμο έχοντας ισχυροποιήσει την οντολογική του ταυτότητα. Γιατί μέσα από το στοχασμό του και την πτήση του αισθήματος που γειώνεται αβίαστα στα βιώματα, αναδύεται η αδήριτη ανάγκη της ζωής και της δημιουργίας. Κι η στάση αυτή είναι σαν πυξίδα που ο κίνδυνος της απώλειάς της δίνει τον προφητικό τόνο στην ποίηση του Γιάννη Δάλλα, σκιαγραφώντας το αδιέξοδο που προετοιμάζει μια τέτοια απώλεια. Τραγική είναι η υπέρβαση των ορίων του ανθρώπου που δεν είναι ούτε αθάνατος ούτε θεός, ούτε μηχανή. Του ανθρώπου που κινείται μέσα σ’ ένα όλο και πιο αποσαθρωμένο κοινωνικό ιστό, γεμάτο από οδυνηρές μνήμες. Μέσα σ’ ένα τέτοιο ιστό η δημιουργική ορμή που κινητοποιεί τη ζωή κινδυνεύει να βουλιάξει. για πάντα μέσα σε μια κινούμενη άμμο.