Συγκεκριμένα, στην ποίηση του Δάλλα βρίσκονται σε κατάσταση δυναμικής απελευθέρωσης γνωστά μορφικά σχήματα από την ποιητική μας παράδοση. Εκεί, τα βρίσκαμε ως φόρμες εγκλεισμού που περιόριζαν το γλωσσικό υλικό μέσα σε ένα σχήμα· τώρα, έχουν μετατραπεί σε φόρμες απελευθέρωσης, τέτοιες που χρειάζεται για να απλωθεί σε μεγάλους ορίζοντες ο χρόνος και ο τόπος, οι δύο πρωταγωνιστές δηλαδή της ιστορίας που μυθοποιεί η ποίηση. Την ίδια στιγμή, οι νέες φόρμες ρίχνουν γέφυρες στις πρώτες έτσι που να συνδέουν τα χάσματα ανάμεσα στις μορφές και να καταργούν την απόσταση των εποχών.