Η Καισαριανή (επί τύμβω) αποτελεί μια «κυτταρική μορφή» (με τη διαλεκτική έννοια που δίνει ο Μαρξ στο Κεφάλαιο) μέσα στην οποία ενυπάρχουν σπερματικά όλα τα μοτίβα της ποίησης μισού αιώνα του Γ. Δάλλα μαζί και η ποιητική του.
Επαναλαμβάνουμε το ουσιώδες: το ποίημα αποκαλύπτει και ακόμα αναλαμβάνει τις βασικές λειτουργίες του ιστορικού χρόνου. Δεν είναι ένα ποίημα με θέμα τον ιστορικό χρόνο. Είναι ο ίδιος ο ιστορικός χρόνος ως ποίημα και το ποίημα ως ιστορικός χρόνος.
Εδώ ο Δάλλας προσεγγίζει και την ίδια στιγμή απομακρύνεται από άλλους πολύ σημαντικούς ποιητές της γενιάς του που βασανίστηκαν με το ζήτημα του χρόνου.