Η αφηγηματικής υφής ποίηση του Γιάννη Δάλλα απαιτεί αυξημένη συμμετοχή του αναγνώστη. Είναι η ευρυμάθεια του Ποιητή, που καταγράφεται με εντυπωσιακή συχνότητα, τα διακείμενα που εμφανίζονται ευφυώς υποδόρεια, αλλά και τα έντονα βιώματα, μιας πάλουσας συνείδησης που το απαιτούν. Κρυπτική πολλές φορές ως ερμητική –κι όμως άλλο τόσο και ξεκάθαρη– μετεωρίζεται ανάμεσα στην περιρρέουσα κοινωνική πραγματικότητα και τις εσωτερικές διαθέσεις του δημιουργού της. Υπάρχει ωστόσο μια συλλογή, που ενώ η εποχή –και μάλιστα οι πολιτικές συνθήκες της εποχής– κατά την οποίαν γράφτηκε, δικαιολογούσαν τον υπαινιγμό, την παραλλαγή, την κρυπτικότητα, σ’ αυτήν ο ποιητής μιλάει ευθέως, έντιμα και χωρίς περιστροφές, εκφράζοντας θαρραλέα τη στάση του ανάμεσα στην επιβληθείσα δια της βίας πολιτική κατάσταση στη Χώρα.