Η «γενιά του Δάλλα», η πρώτη δηλαδή μεταπολεμική ποιητική γενιά πουαναδύεται μέσα από τη φωτιά της Αντίστασης και τις στάχτες του Εμφυλίου, μοιάζει μια γενιά «ορφανή» ή, σωστότερα, μια γενιά που αναζητάει τους χα-μένους πατέρες της ψηλαφώντας τις λαβωματιές της ρημαγμένης της ιστορίας. Σε αντίθεση με την προηγούμενη γενιά του '30 φαίνεται να ’ναι μια γενιά χωρίς καμιά μυθολογία ή με μια ερειπωμένη μυθολογία, η οποία θα πρέπει να οικοδομήσει το ποιητικό της ρήμα συναιρώντας βασανιστικά την εμπράγματη αγωνία του προσώπου και της πραγματικότητας.