Πάντως ανακεφαλαιώνοντας, θα ήθελα να τονίσω ότι η ποίηση του Γιάννη Δάλλα γράφτηκε από χέρι ατρόμητο αλλά και –κυρίως– από καρδιά πολύ ρωμαλέα. Γι’ αυτό και κράτησε σε όλη τη διαδρομή της πάντα «άγρυπνα τα μάτια της ψυχής» της. Γι’ αυτό και έμεινε πάντα ψηλά στις κοιλάδες και στα ποτάμια της γενέθλιας γης, και ποτέ δεν κλείστηκε σε δώματα χαμηλά και δρόμους στενούς. Γι’ αυτό και παραμένει πάντα μέσα μας φρέσκια σαν τον νύκτιο έφηβο άνεμο, γι’ αυτό και παραμένει σαν το γεράκι που –ποτέ δεν– χτυπήθηκε στα βουνά.