Η ποίηση της συλλογής Μαρία είναι μαζί σπαραγμός και ικεσία, είναι ο φλεγόμενος πόθος της Μάνας να φτάσει τα «πείρατα» της ψυχής, να κάνει ρωγμή στο Ακατανόητο, να υπάρξει μέσα από το ίδιο το χαμένο σπλάχνο της, να βιώσει την υπερβατική γνώση του «άλλου χώρου» όπου «υπάρχει το άγραφο βιβλίο» και όπου «αλλιώς κυλά ο χρόνος». Και μια τέτοια ποίηση μόνο με απλό γυμνό λόγο θα μπορούσε να εκφραστεί, με απλό και άκρως σημαίνοντα σαν το δημοτικό μας τραγούδι.