Ο ποιητικός λόγος στην εποχή μας διολισθαίνει συνεχώς προς την πεζολογία. Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι η αρχική χρήση της ποίησης, ιστορικά, είναι το τραγούδι. Υπάρχει μια αμέλεια για τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ποιητικής τέχνης ως παραγόντων λογοτεχνικότητας. Μια αδιαφορία για τα θέματα ευρυθμίας και μορφής. Έχει εκλείψει όχι μόνον η πρακτική της μέριμνας για τους ρυθμούς, αλλά έχει εκλείψει και ως αίτημα η μουσικότητα στην ποίηση. Σήμερα η ποίηση συχνά χρησιμοποιείται ως όχημα για άλλες πνευματικές δραστηριότητες, κι έχουμε σαν αποτέλεσμα στιχόμορφα δοκίμια, αφηγήματα, μανιφέστα – κάποτε και μια δημοσιογραφία γραμμένη στιχηδόν. Επιμένω στην άποψη ότι στην ποίηση πρέπει να γράφεται μόνον ό,τι δεν μπορεί να εκφραστεί με άλλου είδους λόγο.