Αφορμή για να γραφτεί το σημαντικό αυτό βιβλίο στάθηκε ένα λιγοσέλιδο κείμενο του Τζωρτζ Όργουελ, Ο Τολστόη, ο Βασιλιάς Ληρ χαι ο Τρελός, που γράφτηκε γύρω στα 1950, μεταφράστηκε στα ελληνικά και δημοσιεύτηκε το 1983 από τις εκδόσεις Γνώση, μαζί με ένα κείμενο του Αλέξη Μινωτή. […] Στα έξι κεφάλαια του βιβλίου, που ακολουθούν, ο Αλεξανδρόπουλος, με σπάνια ευαισθησία και γνώση, μας οδηγεί μέσα από τα περάσματα αυτά και μας βγάζει πραγματικά σοφότερους. Δεν αμφισβητεί καθόλου τη μεγαλοσύνη του Σαίξπηρ και δεν συμφωνεί με την αρνητική κριτική του Τολστόι για το έργο του, αλλά δεν απορρίπτει τις ιδεολογικές αφετηρίες της κριτικής του, όπως έκαναν εντελώς αβασάνιστα ο Όργουελ, ο Μινωτής και οι περισσότεροι από τους παλιούς επικριτές του. «Το άρθρο του Τολστόι για τον Σαίξπηρ», γράφει, «ήταν μια δοκιμή εφαρμογής των γενικότερων ιδεών του για τη λογοτεχνία, κανέναν όμως δεν επηρέασε ούτε μείωσε στο ελάχιστο τη μεγάλη γοητεία που ασκούσε και ασκεί πάντα ο Σαίξπηρ στους ανθρώπους ιδιαίτερα που αγαπούν και γνωρίζουν το θέατρο». Όμως αυτό δεν σημαίνει πως οι ιδέες αυτές είναι καταδικαστέες. «Ο διανοητής Τολστόι», συνεχίζει, «ανήκει σ’ εκείνα τα μεγάλα γεγονότα της σκέψης και της ζωής που αντί για την κριτική τους καταπολέμηση είναι καλύτερη, πολύ λογικότερη κι αποδοτικότερη η κριτική τους διευκρίνιση».