Σχεδιάζοντας αυτή την ομιλία κατάλαβα πόσο παράξενο –θα μπορούσα επίσης να πω πόσο αφύσικο– ήταν να δοκιμάσω να σκεφτώ για το Πόλεμος και Ειρήνη του Τολστόι με όρους λογοτεχνικής ιστορίας και τεχνικής. Απλά δεν μπορούσα να το κάνω. Κι αυτό είναι πολύ δυσάρεστο, αφού υποθέτω πως εσείς περιμένετε από μένα να σας δώσω μια αντικειμενική περιγραφή του ιστορικού βάθους του μυθιστορήματος και των λογοτεχνικών προγόνων του, ύστερα να πω κάτι για τη δομή και την πλοκή, την περιγραφή χαρακτήρων και το ύφος… και τελικά να τοποθετήσω το έργο στή σωστή σειρά στο καλά ταξινομημένο σύμπαν των Ευρωπαϊκών Γραμμάτων. Λοιπόν, αφού δεν μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο, θα προσπαθήσω, αντί γι’ αυτό, να εξηγήσω γιατί δεν μπορώ· γιατί αισθάνομαι ότι οι παραδοσιακές κατηγορίες σε όρους με τους οποίους είμαστε συνηθισμένοι να ερμηνεύουμε και να αξιολογούμε τη λογοτεχνία γίνονται εντελώς άσχετες όταν εφαρμοστούν στον Τολστόι. […] Αυτό το μοχθηρό απόσπασμα είναι ένα καλό παράδειγμα του τρόπου παρουσίασης ενός χαρακτήρα απ’ τον Τολστόι, απομονώνοντας ένα μικρό κομμάτι από την στοιχειώδη συμπεριφορά του, ένα σύνολο από τις ψυχολογικές αντιδράσεις σε μερικά απλά ερεθίσματα – περιγράφοντάς τα αργά, λεπτομερειακά, σχολαστικά και χωρίς κανένα σχόλιο.