Την ποίηση της Μερκενίδου χαρακτηρίζει η απομάκρυνση από την καθιερωμένη και παραδοσιακή έκφραση και η χρήση ιδιαίτερων δομών στο επίπεδο της μορφής, ενώ σε εκείνο της λεκτικής εκφοράς, η γλώσσα δεν αποτελεί ένα άψυχο εργαλείο, αλλά ένα ζωντανό οργανισμό με ευαισθησία και κινητικότητα, με αστείρευτη και πανάρχαια δύναμη, που η Μερκενίδου εκμεταλλεύεται στο έπακρο, ώστε να δαμάσει το άρρητο και να βγει από την ατραπό της δυστοκίας. Με υλικό τους μύθους τους αρχαίους και το λόγο τον αρχαιότερο, αυτόν που, εγγεγραμμένος στην υπαρξιακή συνείδηση της ποιήτριας σαν μητρική γλώσσα, τον ανακαλεί για να τον συνδυάσει με τον λόγο τον κοινό, σε μια γλωσσική πανδαισία όπου η ίδια η γλώσσα γονιμοποιείται, πλάθονται και αναπλάθονται μύθοι.