Ο συγγραφέας δεν αρκείται σε μια πρωτογενή αναπαράσταση-απεικόνιση του ανοίκειου τόπου από τη ματιά του δυτικού στοχαστή, αλλά διευρύνει αυτή την καταγραφή αποτυπώνοντας τις πολύσημες και αμφίσημες όψεις της. Η εγκιβωτισμένη διάσπαρτη αφήγηση αναδεικνύεται σε σχόλιο και βασικό ιστό της ύφανσης της βεϊκής περιήγησης του κόσμου. Έτσι αναγνωρίζεται η ταυτότητα του αφηγητή μέσα από τις μεταμοντέρνες τεχνικές της αφήγησης, ενώ ο ίδιος αποτελεί μέρος της διήγησης και δεν τίθεται στη θέση του θεατή. Οι ένθετες αφηγήσεις φωτίζουν την ετερότητα του κειμένου/τόπου και το σύνθετο βλέμμα του αφηγητή. Ο ποιητής σχολιαστής απεκδύεται την εθνική του ταυτότητα και από την οπτική γωνία του κοσμοπολίτη περιηγητή-συγγραφέα δημιουργεί ένα λογοτεχνικό έργο, το οποίο εγγράφεται βέβαια στην κοσμοπολιτική λογοτεχνική παράδοση των ποιητών-πρεσβευτών (Κλωντέλ, Περς, Σεφέρης, κ.ά.).