Τη Μαρία Ιορδανίδου την έβλεπα πάντα σαν φιλενάδα μου. Δε μου πέρασε ποτέ από το νου η ηλικιακή διαφορά μας, διαφορά που συχνά κάνει το νεότερο άτομο σεβαστικό προς το πιο ηλικιωμένο, και το πιο ηλικιωμένο ευγενικά συγκαταβατικό προς το νεότερο. Γελούσαμε και θυμώναμε με τα ίδια πράγματα. Περνούσαμε καλά μαζί. Με περίμενε να της φέρω νέα της ζωής, ιδιαίτερα της λογοτεχνικής μας ζωής, αφού είμαστε παλιά κι οι δυο στην Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών. Κι εγώ περίμενα τα ζωογόνα σχόλιά της για τα γεγονότα της ζωής και της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Στο βαθιά ρυτιδωμένο της πρόσωπο, ένα χαρακτηριστικό δεν άλλαξε ποτέ: τα ζωηρά της μάτια, σοφά κι όμως πάντα απορημένα, όπως απορεί ένα παιδί: μα μπορεί να συμβαίνουν τόσο θαυμαστά ή τόσο περίεργα ή και αφύσικα πράγματα στον κόσμο; […] Σήμερα κάνουμε το μνημόσυνό της, 20 χρόνια από το θάνατό της. Σας ευχαριστώ που τη μνημονεύουμε μαζί.