Μέσα από την ποίηση του Ε. Κακναβάτου δεν περνάει το ελληνικό τοπίο ως φως, φυτόδεντρα, έμβια όντα ή ως ένα κάποιο ανθρώπινο τοπίο, αλλά, ενώ συνυπάρχουν όλα αυτά ως μονάδες και ως σύνολο, προβάλλεται κυρίως ολόκληρος ο λαός και η ιστορία του πάνω στην ύλη και ακόμα, επειδή ο ποιητής είναι πολίτης της οικουμένης, προβάλλεται ο οικουμενικός άνθρωπος με τις αγωνίες του και τα πνευματικά του επιτεύγματα. Αξιοσημείωτη είναι η σχέση της Ιστορίας και της Ποίησης στην ποίηση του Έκτορα Κακναβάτου, που είναι αμφίδρομη, εσωτερική όχι γεγονοτολογική και επίπεδη. Ο ποιητής ως κειμενικό υποκείμενο και αφηγητής εμπλέκεται στα αφηγούμενα ποιητικά και συχνά σε ερωτηματικό και κλητικό ή επιφωνηματικό λόγο επικαλείται την παρουσία του δέκτη ή καλύτερα έμμεσα διαβιβάζει αξίες, στάσεις και γεγονότα που πέρα από την αισθητική απόλαυση κινητοποιούν, ευαισθητοποιούν και διδάσκουν τον ακροατή/αναγνώστη χωρίς να φαίνεται ότι το κάνουν σκόπιμα.