Για τον Γιάννη Κιουρτσάκη η οντολογία –η φύση της ύπαρξης, η φύση των όντων– είναι μια δεοντολογία. Θεμελιώδες δηλαδή στοιχείο της ύπαρξής του είναι το πρέπει, η οφειλή. Πού κατευθύνεται αυτό το πρέπει το οποίο ακούσαμε να αναδύεται εκείνο το πρωινό της 11ης Δεκεμβρίου του 1986; Ο ίδιος ο συγγραφέας μάς το αποκαλύπτει: «Έπρεπε ν’ ανακαλύψει αυτήν την ΠΑΡΟΥΣΙΑ, αυτήν την καθαρή, την ακατάλυτη ΠΑΡΟΥΣΙΑ που μένει εκεί, αδιάφορη για το πέρασμα του χρόνου, ανέπαφη από το χρόνο, σα να ήταν πάντα έτοιμη για ένα καινούριο ξεκίνημα του κόσμου». Ενδιάμεσοι σταθμοί σ’ αυτό το ατελείωτο, δηλαδή όχι τέλειο, αλλά όμως ολοκληρωμένο, καθολικό ταξίδι είναι και κάποιες άλλες σημαδιακές π α ρ ο υ σ ί ε ς, εκτός του Χάρη, οι οποίες από τη μια δίνουν νόημα στη ζωή του Γιάννη, ενώ από την άλλη δίνουν νόημα σε μια φράση που τον έχει σημαδέψει: Να είμαστε παρόντες σε όλα όσα κάνουμε, από την ορμή του έρωτα μέχρι το κόψιμο του ψωμιού».