Εντέλει, με την εστίαση αυτή στον ουσιαστικό ρόλο της αναγνωστικής λειτουργίας και με τη θεώρηση τόσο των αναγνωστών-συγγραφέων όσο και των κειμένων ως ξεχωριστών ιστορικών και κοινωνικών κατασκευών, στην ουσία προάγεται η διασταύρωση των θεωριών της διακειμενικότητας με θεωρίες της επίδρασης. Παράλληλα, ο όρος διακειμενικότητα με τη σημασία της συσχέτισης ενός κειμένου με τα ποικίλα περικείμενά του ή του διαλόγου ανάμεσα σε διάφορα κείμενα λογοτεχνικά ή μη λογοτεχνικά καλύπτει μόνο ένα μέρος του ευρύτερου όρου διαλογικότητα του M. Bakhtin, ο οποίος περιλαμβάνει επιπλέον και άλλες υπαρκτές διαλογικές πρακτικές, όπως της πολυφωνίας ή του πολυγλωσσισμού. Γι’ αυτό και, τελικά ο όρος διαλογικότητα φαίνεται πως έχει χρονική διάρκεια και ισχύ μεγαλύτερη από εκείνη του όρου διακειμενικότητα.