Έχω την πρόθεση, στις παρακάτω γραμμές να διατυπώσω μερικά επιχειρήματα εναντίον της ιδέας πως η λογοτεχνία, και (ιδιαίτερα το μυθιστόρημα, είναι μια πολυτελής διασκέδαση· θα προτείνω, αντίθετα, να θεωρείται, πέρα από μια απ’ τις πιο διεγερτικές και γόνιμες ενασχολήσεις του ανθρώπινου πνεύματος, μια αναντικατάστατη δραστηριότητα για τη διαμόρφωση του πολίτη σε μια σύγχρονη και δημοκρατική κοινωνία ελεύθερων ατόμων, και που επιπλέον θα ’πρεπε να παρέχεται μέσ’ στην οικογένεια απ’ την παιδική ακόμα ηλικία και θα ’πρεπε να μπαίνει σ’ όλα τα διδακτικά-εκπαιδευτικά προγράμματα σαν ένα βασικό μάθημα. Ξέρουμε πως συμβαίνει το αντίθετο, πως δηλαδή η λογοτεχνία τείνει να παραμεριστεί και ούτε λίγο ούτε πολύ να εξαφανιστεί απ’ τα σχολικά προγράμματα, σαν να πρόκειται για δευτερεύον μάθημα.