Όταν σκεφτούμε το περιεχόμενο των διηγήματων του Τσίρκα, όπως λόγου χάρη «Αλλόκοτοι άνθρωποι», «Ένα φεγγάρι πορτοκαλί», «Στον κάβο», «Φούγκα», ή το «Νουρεντίν Μπόμπα», νιώθουμε ότι επικεντρώνεται σε ένα συγκεκριμένο άτομο, σαν να θέλει να δείξει το πώς φτάνει ο ήρωας σε μια αποκάλυψη. Με αποκάλυψη εννοώ τη διαπίστωση μιας αλήθειας την οποία ο πρωταγωνιστής δεν είχε συνειδητοποιήσει, αν και θα μπορούσε κανείς να πεί ότι η αλήθεια αυτή ήταν πάντα σαφής και εμπρός του. Μετά την αποκάλυψη σε καμιά περίπτωση στα παραπάνω διηγήματα δεν έχουμε μια κάποια αλλαγή με την έννοια ότι το άτομο εκμεταλλεύεται την αποκάλυψη. Δηλαδή είναι σαν να θέλει να μας πει ότι κανείς δεν μπορεί να αλλάξει αυτό που ήδη υπάρχει αλλά και κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτό που ήδη υπάρχει. Θεωρώ αυτόν το θεματικό πυρήνα των διηγημάτων σαν διασαφηνιστική υπόδειξη προς τον αναγνώστη.