Στην Αρχαιότητα υπήρχε η λέξη φιλοξενία, αλλά όχι η λέξη ξενοφοβία. Αυτή περίμενε τα τέλη του 19ου αιώνα (1887) για να εμφανιστεί στην ελληνική γλώσσα. Μάλιστα ξένος σήμαινε αρχικά «φιλοξενούμενος» και έγινε αφορμή για την ύπαρξη πολλών παραγώγων και σύνθετων λέξεων, όπως φιλόξενος στις Χοηφόρες (656), προξενία στη Μήδεια (359), ξενόστασις και ξενία στον Οιδίποδα επί Κολωνώ (90, 515). Στη Μήδεια ο Ιάσων είναι ξεναπάτης, ο Έλληνας που εξαπάτησε την ξένη (1392), ενώ στις Τρωάδες ξεναπάτης είναι ο Πάρης, ο οποίος, αν και ξένος, φιλοξενούμενος, εξαπάτησε τον Μενέλαο (866), τον «ξένο» που τον υποδέχθηκε. ʼρα, η οπτική αλλάζει^·σε μία υπονομευτική «διαλεκτική της διυποκειμενικότητας», το υποκείμενο επαναπροσδιορίζεται, ξένος δεν είναι μόνο ο ʼλλος αλλά και το Εγώ.