Η ποίηση του Ρίτσου διανοίγει συνεχώς ένα παράθυρο προς τον κόσμο, για να εισβάλλει το φως, η καλοσύνη, η τρυφερότητα, μέσα από τη συνάντηση και την αποκάλυψη της αθωότητας, που αναδίδουν και αποπνέουν τα μικρά πράγματα του κόσμου τούτου. Πρόκειται για μια ποίηση του φωτός. Μια ποίηση που διαρρηγνύει το πέπλο του σκότους, το πέπλο του θανάτου, για να εισβάλλει στον κόσμο τούτο η ανάσταση της καλοσύνης και της αγάπης. Στον Ρίτσο έχουμε μια βίωση και σύλληψη του ελληνισμού, που υπερβαίνει την ιστορική και πολιτική δοκιμασία και καθίσταται ιδιαζόντως διαχρονική. Μια σύλληψη που διαρρηγνύει την επιφάνεια και προσεγγίζει τη Ρωμιοσύνη κατά τρόπο βαθύτατα υπαρξιακό.