Καταδύομαι πάντα με μια απροσδιόριστη νοσταλγία στη «Σονάτα του σεληνόφωτος» του Γιάννη Ρίτσου. Ίσως, από νοσταλγία για τη χαμένη νιότη, για τις δεκαετίες που πέρασαν ανεπιστρεπτί, κι άφησαν εκείνη την πικρή γεύση στο στόμα, των προδομένων ιδανικών και των νεκρών ερώτων. Τώρα βουλιάζουμε σε ένα σύμπαν «ιδιωτικό», ανεπαίσθηστο, αδιόρατο για τους άλλους και αόριστο. Και δεν μπορούμε, δυστυχώς, να πούμε: «στα σκοτεινά βαδίζουμε, στα σκοτεινά περπατούμε. Οι ήρωες περπατούν στα σκοτεινά». Ίσως γιατί δεν υπάρχουν πια «ήρωες». Ή γιατί δεν πιστεύουμε σ’ αυτούς. Και η Ποίηση ένα αγκάθι στο μάτι των πεζολογούντων. Οι τα «φαιά φορούντες» θα ήθελαν, ίσως, να εξορίσουν όλους τους ποιητές. Για πάντα. Εις μάτην. Η ποίηση ήταν, είναι και θα είναι η πλέον ασυμβίβαστη τέχνη.