Ήταν από τις πιο συναρπαστικές φυσιογνωμίες που μπορούσε να γνωρίσει κανείς. Τη συμπεριφορά του, το λόγο του, τις κινήσεις του, το βλέμμα του, δεν τα έκανε μαγνητικά η ιδιότητά του ως ποιητής, αλλά ενός ανθρώπου που θεωρούσε ως έργο τέχνης όχι μόνον την ποίησή του, αλλά και την καθημερινότητά του.Έχουμε γνωρίσει σημαντικούς ποιητές που μια δεύτερη συνάντηση μαζί τους γινόταν βάρος ασήκωτο. Τον Γιάννη Ρίτσο στις καθημερινές του σχέσεις η τεράστια ποιητική του δημιουργία τον βάραινε όσο ένα πούπουλο. Ή καλύτερα τη δημιουργία αυτή την ακτινοβολούσε ως βίωμα που αναπτυσσόταν μπροστά στα μάτια του συνομιλητή του. Ο τρόπος που έπιανε το πακέτο με τα τσιγάρα του, ο τρόπος που άναβε το τσιγάρο, ο τρόπος που ακουμπούσε το χέρι στην πλάτη όταν σε κατευόδωνε, ο τρόπος που σου έφερνε το κρύο νερό το καλοκαίρι, ήταν μια –ας μου επιτραπεί ο όρος– χαρούμενη μυσταγωγία, που, όπως στην ποίησή του, υπαινίσσονταν κόσμους βαθείς, χωρίς ωστόσο την ώρα που συνέβαιναν να σ’ ενδιαφέρει το νόημά τους.