Στην πρόσφατη έκδοση του βιβλίου που επιμελήθηκα για τα είκοσι χρόνια από το θάνατο του Τάσου Λειβαδίτη, στις εκδόσεις Κέδρος, τον χαρακτήρισα ʼγιο της Ποίησής μας. Και στήριξα αυτήν την άποψη στο ότι η αγιοσύνη του –πέρα από θρησκείες– πηγάζει από τη στάση ζωής του, η οποία ταυτίζεται απόλυτα με το αξιακό σύστημα που οικοδόμησε με το έργο του. Ο Λειβαδίτης αποτελεί την περίπτωση ενός δημιουργού, ο οποίος ταύτισε το έργο με τη ζωή του. Έψαξα να βρω την ετυμολογία της λέξης «άγιος» και βρήκα ότι είναι ο «απαλλαγμένος από ηθικές ατέλειες, αυτός που τιμά και ευλαβείται». Στην αρχαιότητα η λέξη άγιος προσδιόριζε αυτούς που «προκαλούν σεβασμό και ευλαβικό φόβο». Και ως ευλαβής, νοείται ο σώφρων, ο φρόνιμος. Με αδιατάρακτη συνέπεια ο Λειβαδίτης έζησε μια ζωή αφιερωμένη στον άνθρωπο, την αγάπη, την ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο με διαχρονικές αξίες.