Μια ποίηση μουσική που τραγουδιέται άλλοτε ως ιαμβικός δεκαπεντασύλλαβος: λόγια μου βάζει ο θάνατος για να τον ιστορήσω, ή σφάζει τις ομορφιές ο Χάροντας μες στ’ άσπρα μεσημέρια, τώρα που η μέρα χάνεται κι η νύχτα αθωώνει, και αλλού: καυτό ατσάλι η καρδιά τον χρόνο να τυφλώσει, άλλοτε ως δημοτικό τραγούδι, κι άλλοτε ως οξύτονος και παροξύτονος ομοιοκατάληκτος στίχος με ζευγαρωτή και πλεχτή ομοιοκαταληξία, δίχως ωστόσο τους αυστηρούς περιορισμούς που θέτει η συγκεκριμένη ποιητική φόρμα. Που σημαίνει ότι προέχει ο λόγος που ήταν εξαρχής, εκ κατασκευής του άλλωστε για τον ποιητή, και παραμένει μουσικός, δηλ. τραγούδι, κι έπεται σε δεύτερη μοίρα η αποτύπωσή του μορφικά. Ίσως γι’ αυτό και μέσα στην ίδια συλλογή διακρίνεται μια ποικιλία ρυθμών τόσο έμμετρης όσο και ελεύθερης προσωδίας. Αυτή ακριβώς η απόληξη του ρυθμού, που είναι ο τόνος του ποιήματος, κάτι απόλυτα ατομικό και προσωπικό σ’ ένα ποίημα, που αποτελεί και την ειδική σφραγίδα της προσωπικότητας του ποιητή (Νάσος Βαγενάς), νομίζουμε ότι είναι ήδη το συστατικό της ποιητικής τεχνικής του Γεωργούση. Σε πολλά ποιήματά του κυριαρχεί ο δεκαπεντασύλλαβος: στο Τραγούδι της αποκριάς, στην ενότητα «Τα ριζιμιά», αλλά και στο δίστιχο Καταδυόμενη, όπως και σε πολλά άλλα ποιήματα από την ενότητα «Τα αντίφωνα»: (Έλα στον λαμπερό βυθό για να σε νανουρίσω/λιόχαρη να ’βγεις στον αφρό να σε βυθίσω πάλι), όλα από τη συλλογή «Γραμμική Γραφή ΙΔ'».